Die Immobilienfreunde gibt es in fast jedem Rathaus

Uit het artikel:

>*De voorbije verkiezingscampagne was een van de meest teleurstellende in jaren. Gelukkig ontdekte Vlaanderen op de valreep dat de vrienden van het vastgoed in bijna elk gemeentehuis zitten. Gulzige projectontwikkelaars en ritselende burgemeesters blijven ongestoord gemene zaak maken. Dat gaat ten koste van steeds meer Vlamingen die geen betaalbare woning meer vinden. Een tikkende tijdbom, ook politiek.*

>*Deze cijfers tonen dat aan: de gemiddelde prijs van een appartement of een huis is met zo’n 65% gestegen sinds 2010 en die van een vrijstaande huis – de droom van elke Belg – met 50%. Het gemiddelde persoonlijke inkomen van de Vlamingen steeg veel minder snel (met 43%): kortgeschoolden hebben gemiddeld 1.443 euro te besteden per maand, middengeschoolden 1.882 euro en hooggeschoolden 2.733 euro.*

>*Zeker voor jongvolwassenen of jonge gezinnen met kinderen, is het zowat onmogelijk om nog iets betaalbaars te vinden: Hotel Mama is volgeboekt in heel het land*

>*De tijd dat mensen met een laag inkomen door de overheid geholpen werden om een betaalbare en gerieflijke woonst te verwerven of te huren, is voorbij. In 1948, met de wet-De Taeye die leidde tot de bouw van 50.000 woningen (vooral op het platteland), kon een modaal gezin nog rekenen op een premie tot 10% van de prijs van een woning.*

>*Tussen 2015 en vandaag steeg het aantal sociale woningen naar 180.000, maar ongeveer evenveel mensen wachten op zo’n sociale woning en bijna geen enkele gemeente wil nog extra sociale huisvesting op haar grondgebied. Ook Antwerpen niet.*

>***’t Stad zit met 10% sociale woningen pal op het Vlaamse gemiddelde, maar krijgt wel – terecht – 800 miljoen euro van het Vlaamse Gemeentefonds*** *om het hoofd te bieden aan de grootstedelijke problemen waarmee ze te kampen heeft.* ***Dat de stad dit kwart van het totale Gemeentefonds niet inzet voor de huisvesting van zij die het meest met die grootstedelijke problemen te kampen hebben is … tekenend.***

>*Hoeveel mensen die net iets te veel verdienen om kans te maken op een sociale woning vergeefs op zoek zijn naar een betaalbaar huis of een appartement is moeilijk te berekenen, maar er zijn ook hier wel sprekende cijfers.*

>*De helft van de huurders besteedt meer dan 30% van zijn inkomen aan huur, wat in wetenschappelijke termen neerkomt op een ‘betaalbaarheidsrisico’. Zeker voor jongvolwassenen, die steeds vaker een huisgenoot moeten zoeken om iets te kunnen huren, of jonge gezinnen met kinderen, is het zowat onmogelijk om nog iets betaalbaars te vinden. Hotel Mama is volgeboekt in heel het land.*

>*…*

>*Dat de overheid mee het woonbeleid stuurt, is geen communistische aberratie. In Nederland is – ondanks de liberalisering van de laatste jaren – nog steeds 34% van de woningen sociale huurwoningen en in de grote steden gaat het vaak om meer dan de helft. Ook in Zweden, Denemarken en Oostenrijk zweven de percentages boven de 20%.* ***Vlaanderen strandt op een povere … 5,3%.***

>*In hun baanbrekende boek De vrienden van het vastgoed toonden collega’s Tom Cochez en David Leloup glashelder aan waar het kalf gebonden ligt: bij de innige verstrengeling tussen de vastgoedsector en burgemeesters en schepenen, van de grootste stad van Vlaanderen tot de kleine dorpen.*

>*Projectontwikkelaars bouwen zoveel mogelijk woningen die niet in de eerste plaats de woonnood van jonge gezinnen of sociale huurders moeten lenigen, maar wel de vraag van tweeverdieners die hun spaargeld willen beleggen.*

>*Het fiscale gunstregime voor de particuliere verhuur van vastgoed is daarvan maar één vliegwiel. Allerlei fiscale voordelen voor tweede verblijven zijn (waren) dat ook. Ook institutionele beleggers zoals pensioenfondsen, stoppen hun geld graag in vastgoed. Duur vastgoed, dan wel. Het moet renderen. Burgemeesters kijken daarvoor veel door de vingers, sommigen laten zich gewoon betalen voor een gunstige bouwvergunning.*
*…*